Margreet had thuis vlug haar boterhammetje opgegeten en zei tegen haar moeder dat ze buiten wilde spelen met Merel. Dus, hophop, voor ze het wist, rende ze de voordeur uit, op weg naar Merel.
Merel deed de voordeur open.
“Kom-kom-kom je buiten spelen?” vroeg Margreet spontaan.
“Ja leuk!! Zullen we stoepranden?” reageerde Merel direct.
“Ja, ik hhheb een bbbal bij me!” vervolgde Margreet.
“Wat praat jij raar …” en hophop ze renden samen naar die ene stoep.
Margreet en Saartje hebben vertraging en komen daardoor iets later aan bij Madelief. Ze mogen bij Madelief spelen. De moeder van Margreet vroeg of Margreet Madelief even wilde bellen dat ze iets later aankomen.
Margreet hoort de toon op haar telefoon dat-ie belt. En nog een keer … “Hoi! Met Madelief …”
“Met Mmmargreet …” ze had door dat ze bleef hangen op de M. Ze wist haar naam toch wel?! Dacht ze kritisch. Ze voelde al een blik van links van haar. “Ja sorry, ik zat effe naar buiten te kijken, ik was even afgeleid.” zei ze om haar gestotter meteen te verantwoorden. Zo stom, hoe kon dit nou? Dacht ze. Maarja, snel verder, want Madelief is aan de telefoon.
“Haha, oké.” reageerde Madelief makkelijk. Alsof ze het niet als een probleem zag. Dit kalmeerde Margreet wel een beetje.
“Haha, naja, we rijden nu dus door een hele grote regenbui, het klettert heel hard op de auto, maar we zijn dus wel ietsje later bij jou. Ik denk tien minuutjes later.” Ze keek om haar heen en voegde eraan toe: “Het kan ook wel ietsies langer duren hoor, maar we zijn wat later, niet zoveel hoor. Valt wel mee.”
“Haha, oké.” antwoordde Madelief, alsof ze haar schouders erbij ophaalde en lachte.
“Nou, dan zien we je zo hè! Wel de ranja met prik en een rietje klaarzetten hè … en een gebakje lusten we ook wel!” grapte Margreet er achteraan.
“Haha, komt goed. Tot zo!” zei Madelief.
“Tot zo! Toedeliedoki!” zei Margreet en ze drukte het gesprek weg alsof er niets aan de hand was.
‘Bij elke hap eten een hapje lucht erbij nemen.’
Margreet haar vader houdt van dit recept.
Wilbert had zaterdag een tenniswedstrijd. De kantine liep al vol met mensen. Veel grote mensen, maar ook vriendjes van Margreet d’r broertje.
Met een aantal vriendjes van Wilbert kletste Margreet over het weer en wat de spelregels ook alweer waren. Het waren hele leuke mensen. Ook dronken ze met z’n allen een glaasje ranja met een rietje én(!) de bitterballen werden ook al uitgedeeld – het was nog vroeg in de middag. Wat een feest! Superleuk, echt een competitiedag zoals ze dat met een duur woord noemden. Daarmee werd gewoon bedoeld dat er veel wedstrijden worden gespeeld op die dag.
Jááá! De spelers, waaronder ook het broertje van Margreet, liepen al over het gravelveld. Ze draaiden al met hun tennisracket … spannend! Er werd stoer met harde stemmen naar elkaar geroepen, als voorbereiding voor de wedstrijd. Het startfluitje ging af vanaf de hoge stoel waar de scheidsrechter altijd zat: de wedstrijd begon! Margreet wilde haar broertje enthousiast aanmoedigen met: Go-go-go-go! In plaats daarvan kwam er met de geplande stemverheffing uit: Go-go-kkokó!
Nou moe! In haar ooghoek voelde ze de blikken naar haar gericht. Ze bloosde wel van binnen. Maar: ze deed wel net alsof ze gekke Gerritje was.
Soms lijkt een simpele zin wel een sprint op de atletiekbaan. Alsof je niet meer jogt tussendoor en ook geen warming-up meer kent.
Somslijkteensimpelezinweleensprintopdeatletiekbaan. Alsofjenietmeerjogttussendoorenookgeenwarmingupmeerkent.
Taalfabriek 'De Hersenstam' 